fot. Stephan Rech
Roman Komassa
Choreograf
O SOBIE
każdy choreograf określa się swoim stylem, zapisuje w ruchomym obrazie własne doświadczenia, stara się ciągle poszukiwać nowych możliwości wyrazu. Proces ten jest ciągłym eksperymentem – czy widz zrozumie, czy uchwyci syntezę myśli, czy będzie sprowokowany do dialogu?
Osobiście doświadczam ciągłego niedosytu, choć chorografia zawsze spełniała swoje funkcje.
ÜBER MICH
Jeder Choreograf definiert sich mit seinem eigenen Stil. Er hält seine eigenen Erlebnisse in einem bewegtem Bild fest, er versucht ständig , nach neuen Ausdrucksmöglichkeiten zu suchen. Dieser Prozess ist ein fortlaufendes Experiment – wird der Betrachter es verstehen ?, – wird es die Synthese der Gedanken einfangen ?, – wird er zum Dialog provoziert ?.
Ich persönlich erlebe ständige Unzufriedenheit, obwohl die Choreographie immer ihre Funktion erfüllt.
Czy moja choreografia opiera się modzie czasu?
Myślę, że w podłożu tworzenia istnieje przestrzeń, nieskończony wymiar, ruch wydobyty z improwizacji jest źródłem, w którym mogę spotkać drugiego człowieka. Ograniczoną materię z nieograniczonym potencjałem emocji, to esencja pierwotnej energii. Choreografia pozostawia ślad, to nieodwracalny czas, w którym przebywamy. To znamię własnego ja, poruszonego uczuciami do mknącej sztuki tańca.
Wird meine Choreografie der Mode der Zeit standhalten ?
Ich denke, dass es im Grunde der Schöpfung Raum gibt, Unendlichen Dimension, die aus der Improvisation extrahierte Bewegung ist die Quelle, wo ich eine andere Person treffen kann. Begrenzte Materie mit unbegrenztem Potenzial für Emotionen, es ist die Essenz des Ursprünglichen Energie. Choreographie hinterlasset Spuren, dies ist eine unumkehrbare Zeit, in der wir uns befinden. Es ist das Zeichen meines eigenen Selbst, von Gefühlen bewegt. Die abschließende Kunst des Tanzes.
Wiosenna Podróż
Choreografia i kierownictwo projektu:
Roman Komassa
Występują:
Alina Umbach, Nora Ebeling, Vanessa Schmidt, Sina Sarikaya, Roman Komassa
Muzyka (kolaż muzyczny):
Maxa Richtera, Jana Sebastiana Bacha, Jana Tiersena i Franza Schuberta
Projekt inspirowany muzyką i tekstem Franza Schuberta do „Die Winterreise”. Przełożenie tekstu i tematu muzycznego na język choreografii stało się punktem wyjścia do stworzenia jednoaktowego spektaklu opartego na kompilacji różnych dziedzin sztuki i ekspresji scenicznej. Chciałabym
przyjrzeć się sferze najbliższej człowiekowi, jego osobistym marzeniom i tęsknotom. W „Wiosennej Podróży” można odnaleźć także optymizm i nadzieję. W obecnej sytuacji problemów światowych każdy oczekuje chwili wytchnienia i refleksji. Poprzez technikę tańca klasycznego i współczesnego chcę pobudzić wyobraźnię widzów, gdzie estetyka ciała i harmonia muzyczna pozwolą zapomnieć o codziennych sprawach.
Ein Projekt, dass von der Musik und den Texten von Franz Schubert’s „Die Winterreise“ inspiriert worden ist. Der Text und die Übersetzung des Themas in die Sprache der Choreographie, bilden den Ausgangspunkt für die Erschaffung einer einaktigen Darbietung. Die Aufführung basiert auf einer Zusammenstellung verschiedener Disziplinen der Kunst und des szenischen Ausdrucks. Ich möchte auf Sphären blicken, die den Menschen und ihren persönlichen Träumen und Sehnsüchten am nächsten sind. In „Die Frühlingsreise“ findet man trotz Momenten des Träumens auch Optimismus und Hoffnung. In der aktuellen Situation weltweiter Probleme erwartet ein Jeder einen Moment der Ruhe und Besinnung. Durch die Technik des klassischen und zeitgenössischen Tanzes, möchte ich die Fantasie der Zuschauer anregen, wobei die Körperästhetik und die musikalische Harmonie, Sie die alltäglichen Dinge
fot. Joanna Miklaszewska – Sierakowska | Łódź, 22 lipca 2023 Ogrody Geyera
Projekt zrealizowany w ramach stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
fot. Stephan Rech
Człowiek jest w centrum mojej uwagi
Człowiek będący w centrum mojej uwagi, poniekąd dyktuje już o swoim dramacie, jest zamkniętym rozdziałem. Oczywiście, rozpatrując to jako credo choreograficzne, skłania do wejścia na wyższy poziom poznania psychofizycznych możliwości tancerza i jego anatomicznych predyspozycji. Subiektywnie można zawsze pozostać widzem na zewnątrz i nie odnieść się do creda – szukać obiektywnego odbioru zbiorowego widza, z którym w finałowej scenie choreograf pragnie się skonfrontować. Może to właśnie jest inspiracją wielu choreografów, którzy tworzą w obecnej chwili.
Der Mensch steht im Mittelpunkt meiner Aufmerksamkeit.
Mein Wesen im Mittelpunkt meiner Aufmerksamkeit, der Sinn: Sie diktieren bereits ihr Drama. Dies ist ein abgeschlossenes Kapitel. Natürlich als choreografisches Credo. Es fordert auf, ein höheres Niveau zu betreten, die psychophysischen Fähigkeiten des Tänzers und seine anatomischen Veranlagungen. Subjektiv kann man immer Zuschauer bleiben – außerhalb beziehen Sie sich nicht auf die Choreografie- der Zuschauer ein objektiver Beobachter. In der Schlussszene möchte der Choreograf Kontakt aufnehmen. Vielleicht ist dies die Inspiration für viele Choreografen, die derzeit kreativ sind.